Nooit gedacht dat ik dit onderwerp nog eens vanuit mijn visie zou belichten. Noodgedwongen zelfs. 

Een van de manieren om uit je writer’s block te komen, mocht je die hebben, is om simpelweg het woordenboek open te slaan op een willekeurige bladzijde en dan met de ogen gesloten en de wijsvinger paraat een woord aan te wijzen, de ogen te openen en vervolgens een verhaaltje te schrijven over het woord dat het toeval zojuist in uiterste nauwkeurigheid voor jou heeft uitgezocht.

Ik wist zeker dat ik nog ergens een woordenboek had liggen. Na veel gevloek, getier en een kamer die compleet overhoop lag met boeken, vond ik hem; mijn Ster woordenboek uit de oertijd, oftewel, mijn tijd op de middelbare school. Op de kaft staat mijn naam gepriegeld en doorgekrast, omdat ik het niet netjes genoeg geschreven vond in die tijd en daarnaast staat de verbeterde versie gekalkt. Perfectionist, die ik toen al was.

Ik sluit mijn ogen, sla het boek open en scrol door de bladzijden. Ik voel de wind langs mijn gezicht en snuif de geur op van het verleden. Dan, wanneer ik voel dat het moment daar is, geef ik een klap op het boek. Ik hoor hoe het op de tafel slaat. Nog steeds mijn ogen dicht. Mijn wijsvinger vliegt boven het luchtruim en dan laat ik hem vastberaden landen op een woord. Ik voel dat dit mijn redding gaat zijn. Mijn laatste redding. Langzaam open ik mijn linkeroog, een beetje zenuwachtig ook. Ik zie de woorden eerst onscherp, maar langzaam zie ik de contouren van het woord waar mijn vinger op rust verschijnen:

pij-pen pijpte, h gepijpt 1 op een fluit spelen: naar iems – dansen alles doen wat deze verlangt; 2 (inform) in het seksuele verkeer de penis in de mond nemen

Als het geluk nu slechts eenmaal aan mijn kant zou staan, dan was mijn vinger een kleine centimeter lager geland bij het woord pijpenkrul en had ik vandaag uitstekend kunnen laten zien hoe je dat soort pijpen in praktijk brengt. Dit is en blijft tenslotte een beautyblog.