Sax and the Pretty.nl

12 mei 2014

Stront aan de knikker

Geschreven door Femke, in Columns

fotofff

Elke keer weer hetzelfde liedje. Plotseling ligt hij daar. Een vers gedraaide drol in de vorm van een priemende toren, precies bij mijn voordeur en geproduceerd door het teckeltje van de buurvrouw. De eerste paar keren denk je er nog aan en weet je hem feilloos te ontwijken, maar na verloop van tijd raak je minder oplettend en wanneer de drol eenmaal meterslang uitgesmeerd over de stoep ligt, omdat velen je zijn voorgegaan, trap je erin. Zie er nu nog maar eens vanaf te komen. Voordat het laatste restje is verwijderd ben je wel even verder. Totdat het gaat regenen en de drol is weggespoeld en in de vergetelheid raakt.

Het is net als het songfestival. Wanneer de eerste symptomen van de ernstig besmettelijke ziekte zich aandienen probeer ik me met man en macht ertegen te verzetten; nu nog even niet. De drol is gelegd. Pas wanneer het bombardement losbarst en de speculaties over de jurk van Ilse vol op gang zijn geef ik me machteloos over. Ik trap erin en uiteindelijk zit ik toch weer bloednerveus op de bank alle overige acts tot op het bot af te kraken en spring ik minstens een meter op wanneer er ook maar een enkel punt aan ons land wordt toegekend.
Zo had ik me ook nog voorgenomen om niet naar Wibi te gaan, die Rachmaninov 3 speelt met het Residentie Orkest. Uiteindelijk ga ik toch. Het oudere publiek schenkt mij bewonderingsvolle blikken en iedereen is in de veronderstelling dat ik Wibi’s vriendin ben. Met opgeheven hoofd ga ik op het balkon zitten en werp met een koninklijke souplesse nog een aantal instemmende knikjes naar de starende blikken. Het licht dimt en het orkest begint te stemmen.

Plotseling stormt er een jonge, blonde dame de zaal binnen. Ze draagt een roze mantelpakje en heeft een smurfenblauw handtasje. De indringster die mij van mijn troon werpt. Ze kijkt verward op haar kaartje, rent een paar keer heen en weer en neemt uiteindelijk noodgedwongen plaats op de stoel van de directeur. Waarschijnlijk heeft ze de opdracht gekregen zich tot aanvang van het concert stil te houden in de Bentley en wat stripboekjes te lezen om de tijd te doden en is daar vervolgens zo in opgegaan, dat ze de tijd is vergeten.

Stond ik de avond ervoor nog te juichen om Ilse en Waylon, voel ik me nu eenzaam en alleen, zittend tussen de staande ovatie na Rachmaninov. Het publiek is, zo heb ik meerdere malen gehoord op weg naar de foyer -waar Michael Jackson toevallig stond te signeren- blij dat het orkest eindelijk eens een solist van uitzonderlijke kwaliteit heeft uitgenodigd. Zeker in vergelijking met het songfestival de avond ervoor, kunnen we tenminste wél op Wibi rekenen, de grote overwinnaar. Ik hoop dat hij ook kan zingen. Én voetballen, want het WK is de volgende drol die binnenkort vlak voor onze voeten wordt neergelegd. Nederland gaat vast winnen. Tot die tijd laat ik mijn baard staan.

Laat een reactie achter