Sax and the Pretty.nl

1 nov 2013

Pechvogels

Geschreven door Femke, in Columns

In ons dagelijks bestaan hebben we, naast alle mooie dingen die het leven te bieden heeft, behoorlijk wat pech met z’n allen.
“Ik heb ook altijd pech!” roept een gefrustreerde man hardop door de treincoupé wanneer er wordt omgeroepen dat onze trein richting Leiden helaas niet verder kan rijden vanwege de mogelijke vondst van een bom uit de Tweede Wereldoorlog. Een paar minuten daarvoor voerde hij nog een luidruchtig telefoongesprek waaruit bleek dat hij onderweg was naar een etentje met zijn schoonouders. Arme man. Is hij daar gelukkig van verlost, dan zit hij nu wel vast in de trein, de pechvogel. Maar hij heeft gelijk: wat een pech. Wie verzint dit nou? Een bom uit de Tweede Wereldoorlog, precies op het moment dat IK in de trein stap. Dat er op dat moment nog duizenden andere mensen gestrand zijn en ik me géén voorstelling maak hoe ze op alle tussengelegen stations zich als een enorme krioelende menigte voortbewegen maakt niet uit. En dan niet te bedenken die arme conducteurs, die zowat worden bedolven door grote menigten tegelijk die stuk voor stuk nog meer informatie proberen te ontfutselen dan al bekend is, want zij als individu hebben die extra nog niet verstrekte informatie daadwerkelijk nodig. “Hoe lang gaat dit nu écht duren?” “Psst er is een bommelding en er rijdt geen enkele trein, maar ik moet naar Amsterdam Centraal, kunt u me vertellen hoe ik daar tóch kom?” En een enkeling: “Is er al gratis koffie?”

Ik ken dat, die momenten waarop je pech hebt en alles tegen je lijkt te zijn wanneer het er juist écht om gaat. Pech komt altijd op het verkeerde moment. Eigenlijk is er geen goed moment voor pech. Misschien dat het daarom ook pech heet. Een kleine greep uit het archief: Na de standaard zoektocht in mijn tas, bij de voordeur in de stromende regen en het vervolgens priegelend zoeken naar de goede sleutel laat ik standaard mijn hele sleutelbos vallen wanneer ik hem in het slot wil steken. Dat betekent dat ik dan al mijn tassen eerst moet neerzetten alvorens de bos op te kunnen rapen en ik lichtelijk verhit een tweede poging kan wagen; Ik vergeet precies datgene mee te nemen waarvoor ik onderweg ben (een saxofoon bijvoorbeeld); Ik kom op de meest belangrijke momenten eens een keer niet uit mijn woorden. Zo heb ik het eens gepresteerd om bij de kapper waar uiteraard alle stoelen bezet waren en opeens een grote stilte heerste precies op dat moment dat ik binnenliep, een shampoo te vragen tegen mijn jeukende voorhuid……….ipv hoofdhuid dus (sorry voor de pechvogels onder ons die daar wél last van hebben); Stoot ik wéér mijn hoofd op diezelfde plek en juist nu ik eraan dacht dat ik eraan moet denken dat ik nu niet weer mijn hoofd moet stoten. Echt wel pech. En dan nu de ergste vorm van pech: wanneer ik juist niet vergeet om bij de supermarkt mee te nemen wat je normaal gesproken altijd vergeet, zoals vuilniszakken en je je al euforisch en complimenteus naar jezelf toe op de terugweg begeeft, lyrisch over het feit dat je de pech een keer vóór bent geweest, blijken het bij thuiskomst 240 liter vuilniszakken te zijn. Vervolgens laat je tijdens het uitrollen van de enorme vuilniszak van verbazing dat je nu nog steeds niet bij het afscheur-randje bent, de gehele rol vallen en rolt deze uit over de vloer van je studentenflatje en duurt het nog zeker 5 minuten voordat je de zwarte loper weer hebt opgerold en daarna vloekend en tierend op je balkon hebt gesmeten. Daarna gooi je de deur met een knal dicht en valt je Ikea Picasso van de muur. Die laat ik mooi liggen.

Laat een reactie achter