Een van mijn grootste angsten is werkelijkheid geworden. Nu het sinds heden verboden is om een foto van je te nuttigen maaltijd op Facebook of Twitter te posten omdat je dan het risico loopt een hoop vrienden kwijt te raken (en dat willen we natuurlijk niet!) ben ik toch genoodzaakt om mee te gaan in het in de social media overheersende ‘hier ben ik’, ‘dit doe ik’, ‘en ik doe het goed!!!’ fenomeen. Als klap op de vuurpijl laat ik zelfs een website bouwen. Over mezelf.

Op internet kun je zijn wie je wilt. Jong, succesvol, mooi, rijk, we willen het allemaal! Aan lessen op het conservatorium over hoe je jezelf in deze tijd als klassieke musicus op de kaart zet had ik altijd maar weinig boodschap. Ik ben vaak de enige zonder website en zodra dat aan het licht komt werpt de hele klas inclusief docent geschokt een diep fronsende blik naar mij en ontstaat er een kort geroezemoes: “Maar wie bén jij dan?!” “Ik studeer gewoon heel veel,” antwoord ik. Maar studeren blijkt een totaal verkeerde bezigheid. Ik krijg als advies mee dat ik die tijd beter in een website kan stoppen en als het even kan: “Show a little bit of boob.”
Ik besluit eerst maar eens te oefenen op Facebook, waar iedereen heel goed bezig is. Ik zie ontblote bovenlijven met violen, oproepen voor het liken van de persoonlijke fanpage en -hier kan ik me wel in vinden- waarom zou je überhaupt nog een broek aandoen wanneer je al een cello tussen je benen hebt? Ik voel mij als een zwevende walrus met mijn pasta carbonara tussen alleen maar fladderende flamingo’s. Zelfpromotie ten top! Als je bang bent dat iemand iets heeft gemist, dan post je hetzelfde verhaal een paar uur later gewoon nog een keer. Omdat je zo ‘proud and happy’ bent met deze ‘awesome’ opname van jezelf op YouTube. ‘Please share!’ ’s Nachts huilt hij in bed.

Niets mis natuurlijk met deze nieuwe vorm van zelfverheerlijking. Het veroorzaakt tenslotte ook dat types zoals ik daar zo nodig weer iets zinnigs over willen zeggen. Zelf ben ik nog op zoek naar mijn internet-ik. Zelfvoldaan zit ik op de bank terwijl de likes op een zojuist geposte selfie in hip hemelsblauw Adidas sportpak binnenstromen. Dat ik op dat moment eigenlijk met oma onderbroek, Spiderman shirt en wollen sokken aan een complete appeltaart met slagroom en tegelijkertijd een zak Doritos naar binnen zit te werken terwijl ik naar de real life soap van Yolanthe kijk, hoeft niemand te weten!