Sax and the Pretty.nl

29 mei 2016

Wat een week – roze schoolbordkrijtjes

Geschreven door Femke, in Columns

column sax and the pretty
Als kind was ik gefascineerd door de vrolijk roze gekleurde schoolbordkrijtjes van de juf en de sierlijke wijze waarop zij daarmee onze eerste letters en woordjes op het schoolbord schreef. Op een middag stopte ik tijdens mijn klassendienst er een hele lading van in mijn broekzak, om thuis ook van deze sierlijke letters aan mijn tienkoppige knuffelbeestenboel te leren. Op de terugweg kreeg ik al buikpijn en dus heb ik de krijtjes in onze achtertuin begraven, want -dacht ik toen- alles wat je begraaft bestaat niet meer. De volgende dag hoorde ik de juf op verdrietige toon mompelen dat ze toch zeker wist dat ze meer krijtjes had en met een vuurrood hoofd deed ik net alsof ik haar niet hoorde en helemaal opging in mijn knutselwerkje. Ondertussen bedacht ik me hoe ik de geliefde krijtjes van de arme juf onopgemerkt weer in het bakje onder het schoolbord kon kieperen en toen ik na een week genoeg moed verzameld had, groef ik ze op. Tot mijn schrik waren de krijtjes door toedoen van regen en modder zeker voor de helft geslonken en getransformeerd tot zielige, dunne, slappe, roze satéprikkers. Ik heb nog geprobeerd ze onder de kraan schoon te spoelen en heb ze daarna tevergeefs laten drogen op keukenpapier, waarvan tot overmaat van ramp allerlei stukjes aan de krijtjes bleven kleven. In de klas, toen niemand keek, legde ik ze toch maar terug in het bakje en ging ik met kloppend hart op mijn plek zitten, wachtend op het moment dat de juf iets op het bord ging schrijven. Toen het moment daar was en de hand van de juf zich langzaam richting het bakje met krijtjes begaf viel ik bijna flauw van de spanning. De juf pakte er een, schreef er een letter mee op het bord, maar stopte halverwege en keek een tijdje bedachtzaam naar het slappe krijtje in haar hand. Ik hield mijn adem in. Tot mijn verbazing haalde ze vervolgens haar schouders op, gooide het krijtje terug en pakte een ander exemplaar. Toch vertrouwde ik het niet. Pas tegen het weekend was ik ervan overtuigd dat ik ermee weg zou komen en zwoor ik mezelf nooit meer zoiets stoms te doen.

De juf gebruikte de roze krijtjes om het leven wat leuker te maken. Als er een niet beviel, gooide ze hem terug en zocht naar een nieuwe en betere. Omdat ik mezelf in die tijd allang had leren lezen en schrijven, realiseer ik me nu pas dat dit de voornaamste les is die ik van haar geleerd heb. Maar, karma is een bitch die vroeg of laat altijd van zich laat horen en dus was het te verwachten dat op een mooie zonnige dag mijn eigen roze krijtjes in de vorm van mijn in roze gehulde blog, om het klassieke muzikantenbestaan wat op te vrolijken, van me afgenomen zouden worden. Zwoegend en zwetend vulde ik elke week braaf mijn zelfopgelegde en tevens roze blogschema in, tot de koek op was. Eigenlijk moet ik hier zeggen ‘tot de krijtjes op waren’ maar het is al zo’n vergezochte gelijkenis. Al twee maanden lang heerst er een doodse stilte op mijn blog. Eerst krijg je nog mailtjes waarom er niets nieuws te lezen is en of dat misschien komt doordat ik toch een ernstige blessure heb overgehouden aan mijn Bach in de Boksring-avontuur. Nog wat later, wanneer je een verdwaald ontvolg-dreigement richting prullenbak sleept, raakt je blog in de vergetelheid, als een uitdrogende drol op de stoeprand. Dat is het moment dat de strontvliegen erop afkomen.

Vol verbazing lees ik mijn teksten die zijn begraven in veel te roze potgrond elders op het wereldwijde web. Ik voelde me zoals mijn juf zich 20 jaar geleden gevoeld moet hebben toen ze ontdekte dat haar roze schoolbordkrijtjes, speciaal aangeschaft om onze lessen optisch wat op te vrolijken (of om de ‘juf van de maand’-award te winnen, wie weet) verdwenen waren. En nu zat ik in hetzelfde schuitje. Ik besluit net zoals zij destijds mijn schouders erbij op te halen. Het waren immers niet de krijtjes die haar cool maakten, maar de manier waarop zij ze gebruikte. Ik koop wel weer wat nieuwe krijtjes en blaas daarmee mijn blog nieuw leven in. Als ze maar wel roze zijn.

Reacties