Het bestaan van de klassiek musicus wordt behoorlijk op de proef gesteld. Je moet er nogal wat voor over hebben, voor je passie. Deze week was de verjaardag van Bach. Vroeger werd dat nog gevierd door middel van een reeks concerten -netjes in de concertzaal- maar daar komt nu geen hond meer op af. Tegenwoordig werkt het precies andersom: de musicus bezoekt het publiek. En zo struinde ik afgelopen week, gewapend en zeulend met saxofoon, lessenaar en een lading geleende fluitboekjes vol partita’s door de straten van Nijmegen, om op de 331^e verjaardag van Bach overal zijn muziek te laten klinken.

Als musicus dien je dus rekening te houden met dat de concertzaal langzaamaan wordt ingeruild voor bijzondere speellocaties, men neme bijvoorbeeld een bakkerij. Daar dien je dan weer rekening te houden met een groepje jongeren in een hoek, dat verveeld op hun saucijzenbroodjes kauwt. Een van het groepje gaat ongetwijfeld haar telefoon uit haar BH vissen, om vervolgens zonder blikken of blozen de speaker op het hoogste volume te zetten -terwijl jij speelt- en het ding demonstratief in de lucht te houden, zodat er een gevecht ontstaat tussen Justin Bieber en Bach. Tegelijkertijd doet een man zijn bestelling met luidere stem dan nodig en zal halverwege zijn zin geïrriteerd jouw richting uit kijken. Niemand zal klappen. Je pakt je spullen en vertrekt.

Op bijzondere speellocaties zoals winkels in het overige segment dien je als muzikant rekening te houden met vrouwen die zich zuchtend en steunend om je heen buigen, omdat je precies voor het schap staat te spelen waar hun product ligt. Je probeert de vrouw tegemoet te komen door wat opzij te schuifelen, precies wanneer die lastige laatste regel zich aandient. De vrouw zal je uiteindelijk toch wegduwen terwijl je de laatste noot eruit perst en daarbij net niet je voortanden verliest. Een medewerkster zal je vervolgens vragen om buiten in de kou, voor de winkel te spelen en wie ben jij om dat te weigeren? Daar hou je rekening met kleine jongetjes die het muntje dat ze zojuist van hun moeder in hun handje gedrukt kregen, liever zelf willen houden en je dus een schop verkopen bij het afstaan ervan. Ondanks de kou ben je trots op je slotnoot -die kreeg je nog niet eerder zo zacht uitgespeeld- en op dat moment loopt er gehaast een man voorbij, verzonken in zijn smartphone. Hij haalt zijn neus flink op en spuugt zijn oprisping uit. De klodder landt op je linkerschoen.
Het bestaan van de klassiek musicus dezer dagen. Je wordt geschopt, geduwd, vernederd, uitgelachen en bespuugd. Hoe wij muzikanten dit overleven? Simpel. ’s Avonds, wanneer we veilig achter onze laptops zitten doen we verslag op Facebook hoe geweldig het was. We tellen onze likes, likken onze wonden en morgen is een nieuwe dag.