Kerst moet leuk zijn. Je omringt jezelf met mensen die je lief zijn, oftewel familie, inclusief die ene oom, nicht of vage bekende met dezelfde achternaam die je slechts een keer per jaar ziet. Daar is ongetwijfeld een reden voor, maar met kerst moet je dat even vergeten. De meeste mensen kijken er naar uit. Het is immers kerst; dan versier je een boom en zet je een kalkoen in de oven. Deze kalkoen krijgt elk jaar een naam. Dit jaar hadden we Achmed, halal. Achmed was een brutale kalkoen, volgens mijn vader zat hij nog geen half uur in de oven voordat hij al begon te zeuren om zonnebrand crème en een parasolletje. En dan heeft hij nog zeker 3,5 uur te gaan!

Gelukkig maar, want ik heb totaal geen honger. Al de hele dag heb ik een vreemd gevoel in mijn buik, zoals elk jaar op deze dag. Ik heb vrijwel altijd honger, maar op de dagen waarop zoiets handig is laat mijn eetlust het flink afweten. Dorst heb ik wel. Gelukkig voor mij voelt het al rond een uurtje of twee alsof de vijf in de klok zit. Vanaf dat moment ga ik op de automatische piloot. Er wordt me een tal van voorgerechten voorgeschoteld, ik schuif alles braaf naar binnen en probeer niet te denken aan het hoofdgerecht wat nog moet komen en, er zal ook nog wel een toetje zijn. Ongeveer een uurtje voordat Achmed op tafel komt is er een kleine dip; de buiken zitten eigenlijk al vol en iedereen wordt slaperig en begint herhaaldelijk na elkaar te gapen. Gelukkig is daar Home Alone. En Home Alone 2. En 3. Een All You Need Is Love kerstspecial is de druppel. Is die kalkoen al gaar? Ja! Eindelijk, daar gaan we. Na het gevecht en de discussies van de mannen hoe Achmed het beste aangesneden kan worden hebben we zowaar allemaal, naast een aanzienlijke hoeveelheid stoofpeertjes, boontjes, spruiten en aardappelkroketten, een stukje kalkoen op ons bord. Ik ben inmiddels zo misselijk dat ik geen idee heb hoe ik alles naar binnen krijg en daarnaast met mijn gezicht in de plooi kan blijven zitten terwijl de langverwachte, brandende vraag door de kamer schalt; “En Femke, ben je nog steeds singel?” “Ja,” antwoord ik kortaf. “Oh nou dan kun je lekker doen waar je zin in hebt.” Ik heb geeneens een idee van wie de vraag dit jaar weer komt, ik blijf vermoeid naar mijn nog overvolle bord staren zonder dat ik de kracht kan opbrengen omhoog te kijken. “Nou dat doet ze ook wel hoor ha-ha-ha,” klinkt er vanaf de linkervleugel. Ik grijp naar de fles witte wijn in het midden van de tafel. “Huppaaaaa,” klinkt er in koor. Kerst. Wat is dat toch? Stiekem kijk ik onder het tafelkleed op mijn iPhone. Al drie berichtjes binnen van (gebonden) mannen die blijkbaar ook een uitvlucht zoeken. Dan gaat het mis. Ik haast me naar de badkamer en verontschuldig me tegenover Achmed wanneer ik hem met een grote golf weer vrijlaat. Plotseling moet ik denken aan een Rotterdams stel dat kwaad “Kerst, alles godverdomd naar beneden!” roept. Ik zou nu nog verder kunnen uitweiden over wat me hierna nog te wachten stond, zoals een luchtbed, kerstontbijt, brunch en kerstdiner op het derde honk, maar dat doe ik niet. Inmiddels zit ik hier heel tevreden in mijn eentje 4e Kerstdag te vieren met gehaktballen in tomatensaus uit blik, knakworsten, diepvriespizza en chocolade ijs. Mijn eetlust is weer terug, als nooit tevoren.