Foto: Greet Polleunis

Lilian Farahani (25) is een Nederlands-Iraanse sopraan en zingt zo’n beetje in elke opera die er in het land te zien is. Ze duikt dagelijks in een andere rol met een ander kostuum en de gekste make-up, maar haar torenhoge rode hakken blijven altijd favoriet. Vandaag beantwoordt ze vijf vragen op mijn blog.

Hoe oud was je toen je begon met zingen en wanneer besloot je van muziek maken je beroep te maken?

Toen ik 14/15 jaar was ontdekte ik de combinatie van theater en muziek tijdens verschillende amateur musicalproducties waar ik aan mee deed. Die ervaring van zingen en acteren was voor mij zó ultiem, dat ik besloot serieus zangles te nemen. Al gauw bleek dat mijn stem zich eigenlijk beter leende voor de klassieke zangtechniek dan iets anders en zo kwam ik rond mijn 16^e terecht bij een klassiek zangdocente waar ik fanatiek opera begon te studeren. Ik ontdekte dat het zingen een soort levensbehoefte was en zocht uitdagingen op het podium. Mijn docente stelde voor dat ik mee zou doen aan het Prinses Christina Concours. Ik had geen idee wat dat was… Één of andere muziek wedstrijd voor super ambitieuze klassieke muziek nerds, dacht ik. Maar, het was een uitdaging, dus wilde ik het doen. Zo bleek dat ik ook bij die categorie muziek-nerds hoorde en dat ik daar zelfs m’n beroep van kon maken… Na de middelbare school besloot ik dus op 18 jarige leeftijd om operazangeres te worden in plaats van psychologe, zoals ik aanvankelijk gepland had…

Wat heb je met beauty en fashion in het dagelijks leven en doe je iets extra’s wanneer je een concert hebt?

Als zangeres bén je je instrument, dus je beroep. Bij dit beroep hoort ook dat je jezelf zo goed mogelijk presenteert. Het oog wil ook wat namelijk en ook het operapubliek houdt van glitter and glamour. De soepjurken en parelkettingen zijn echt verleden tijd. Hier probeer ik rekening mee te houden. Zijn mijn lange concertjurken allemaal design? Absoluut niet. Ik wil iets in alle kleuren en soorten voor verschillende gelegenheden. Lang, kort, bloot, kuis… Moet je je presenteren op een groots galaconcert met nieuwjaar met spetterende meezing aria’s? Dan trek ik mijn over the top glitterjurken uit de kast met hysterische oorbellen en armbanden. Ben ik solist in een oratorium en treed ik op in een mooie kerk, dan ga ik voor elegant zwart, haar opgestoken, classy. Mijn favoriete podium look is de extravagante zigeuner look! Rode strapless jurk, gekruld haar wat lekker rommelig zit en torenhoge, rode naaldhakken! En weet je wat het leuke is? Als podiumartiest ben ik niet mezelf. Natuurlijk ook weer wel, maar ik schik me naar wat mijn rol/personage, de muziek of het publiek wil. Het is een goed excuus om even een beetje een ander te zijn…In het dagelijks leven kleed ik me naar mijn bui. Eigenlijk ben ik zelfs dan een soort ‘personage’ als mezelf. Soms een soort sexy secetaresse, soms onstuimige zigeuner, prinses met pareloorbellen, of een straatjochie wat het allemaal niet interesseert. Vaak draag ik zwart gecombineerd met andere basic, aarde tinten.

[Tweet “”Had ik dat van mezelf verwacht? Misschien niet. Is het erg? Nee. Heb je er commentaar op? Best.””]

Wat vond je vroeger heel belangrijk, waar je nu het spreekwoordelijke schijt aan hebt?

Vroeger wilde ik graag een stijl hebben en ging ik niet zonder make-upje de deur uit. Op de middelbare school liep ik (na mijn skater fase die duurde tot m’n 14^e) bijna dagelijks in een outfit waarin ik naar het concertgebouw zou kunnen gaan. Nu interesseert het me niet. Mijn stijl is, dat ik geen stijl heb en dat deze elke dag kan veranderen. Ook make-up draag ik wanneer ik er zin in heb. Eigenlijk is dit in mijn carrière en dagelijks leven een beetje hetzelfde…Vroeger vond ik het heel belangrijk om te weten wie ik ben en wilde ik daar niet vanaf wijken. Nu heb ik het spreekwoordelijke schijt aan dat iedereen, inclusief mezelf, altijd graag in hokjes wil denken. Prima, vandaag zit ik in dit hokje. Morgen stap ik er misschien uit en ga ik in een ander… als ik zin heb. Had ik dat van mezelf verwacht? Nee..misschien niet. Is het erg? Nee. Heb je er commentaar op? Best.

Wat is je grootste fashion fail op het podium?

Ik heb een keer tijdens het concert mijn moeder op het podium moeten roepen omdat mijn jurk van m’n borsten begon te zakken. De bandjes achter mijn hals begonnen los te laten en die hadden vast moeten blijven zitten door een veiligheidsspeld. Die veiligheidsspeld lag ergens op ’t podium. – Ohja – en tijdens een auditie in een operahuis met je naaldhak in een gat in het podium verdwijnen, was ook leuk…

Stel dat je je hele leven nog maar een stuk mag spelen of beluisteren, welke zou dat dan zijn en waarom?

Tsjee…dat is erg moeilijk. Als ik nu direct iets roep, dan zeg ik Le nozze di Figaro van Mozart. Die muziek is zó rijk en het verhaal zo gedetailleerd, dat ik me niet kan voorstellen dat het snel zou gaan vervelen. Dat is zo’n componist waarbij je altijd weer nieuwe dingen ontdekt.