Sax and the Pretty.nl

11 feb 2016

Pauline Oostenrijk – “Sommige stukken durfde ik niet te spelen”

Geschreven door Femke, in Lifestyle

pauline oostenrijk
Foto: Arie Wapenaar

Pauline Oostenrijk (48) is een Nederlandse top-hoboïste en tevens een van mijn grootste idolen, al voordat ik naar het conservatorium ging. Ze speelt in het Residentie Orkest, ontving de Nederlandse Muziek Prijs en nadat ze vorig jaar het Hoboconcert van Richard Strauss uitvoerde heb ik haar om een handtekening gevraagd. Op mijn buik. Yep. Vandaag beantwoordt ze vijf vragen op mijn blog.

Hoe oud was je toen je begon met hobo spelen en wanneer besloot je van muziek maken je beroep te maken?

Ik was 7 toen ik begon; daarvoor speelde ik blokfluit. Officieel is 7 jaar te jong voor hobo, maar ik wilde het per se, zo mooi vond ik de hobo. Je gebit moet eigenlijk eerst volgroeid zijn, en ik hoorde later iets engs over het gevaar van knappende longblaasjes, maar daar heb ik gelukkig niets van gemerkt – de afgelopen 40 jaar tenminste niet, haha. Kan nog komen natuurlijk. Op mijn veertiende stuurde mijn leraar mij naar het conservatorium, omdat hij vond dat hij me niet zoveel meer kon leren. Ik kreeg op donderdagmiddag vrij van de middelbare school om naar het conservatorium te gaan. Daar vond ik het zo geweldig, dat ik toen zeker wist dat ik er mijn beroep van wilde maken. Maar eigenlijk was die keuze al veel eerder gemaakt. Altijd als ik beroepshoboïsten hoorde spelen, wist ik: dát wil ik ook!

Wat heb je met beauty en fashion in het dagelijks leven en doe je iets extra’s wanneer je een concert hebt?

Met fashion heb ik niet zo veel. Nieuwe mode vind ik eerst raar, en als ik er dan eindelijk aan gewend ben geraakt en denk ‘Kom, ik koop toch ook maar eens zo’n kinky broek’, blijkt die alweer hopeloos ouderwets te zijn. Ik vind het natuurlijk wel leuk om er een beetje goed uit te zien, maar het moet wel ‘natuurlijk’ blijven. Als ik aan iemand kan zien dat hij of zij er heel veel tijd en geld in heeft gestoken, krijg ik er een ongemakkelijk gevoel van. Qua make-up houd ik het bij mascara en een beetje blush, ook bij concerten (geheime tip: lipstick doet het als blush net zo goed als die onhandige poederdoosjes die om de haverklap uit je handen flikkeren en hun complete inhoud op je shirt achterlaten). Vanwege het riet (het mondstuk), dat je in je mond houdt, kun je als hoboïst niks op je lippen doen. Als het riet gaat glijden, kan je wel inpakken; dan heb je geen grip meer en ga je vals spelen. Die ene keer dat ik voor een feestje lipstick op mijn lippen doe, voel ik me dus enórm opgemaakt.

[Tweet “”Lipstick doet het als blush net zo goed als die poederdoosjes die steeds uit je handen flikkeren.””]

Wat vond je vroeger heel belangrijk, waar je nu het spreekwoordelijke schijt aan hebt? 

Vroeger werd ik beïnvloed door de ‘heersende mening’ in de klassieke muziekwereld over wat wel goede muziek was en wat niet. Er werd op bepaalde muziek neergekeken omdat die ‘sentimenteel’ of ‘oubollig’ of ‘burgerlijk’ was. Sommige stukken durfde ik niet te spelen uit angst dat ik dan ‘door de mand zou vallen’. Ik koos juist stukken die ‘men’ geweldig zou vinden. Nu bepaal ik zelf wat ik mooi vind en vind ik mensen, die menen te kunnen bepalen welke muziek goed of slecht is, beperkt en kortzichtig.

Wat is je grootste fashion fail op het podium?

Ik had jaren geleden een prachtige rok met heel hoge splitten aan beide kanten. Ik had hem meegenomen naar een kerkje in Noord Holland, waar ik een concert had. Bleek ik, in plaats van een panty, pantykousjes in mijn tas te hebben gedaan! Dat kon echt niet. Een mevrouw van de organisatie bood aan om te ruilen: zij mijn pantykousjes en ik haar panty. Zo gezegd zo gedaan. Maar die panty van haar, dat waren van die hele dikke steunkousen…

Stel dat je je hele leven nog maar één stuk mag spelen of beluisteren, welke zou dat dan zijn en waarom?

Het concert voor oboe d’amore (een bijzonder soort hobo) van Bach. Als puber droomde ik ervan dat stuk ooit eens te mogen uitvoeren, en die droom is waarheid geworden. Ik heb het stuk zelfs op cd gezet. Het tweede deel is het mooiste wat er is: weemoedig, liefdevol, zo vol gevoel. En de andere delen zijn juist heel vrolijk en uitgelaten. Swingen! Dus met dit stuk heb je het hele leven bij je.

Pauline Oostenrijk

Reacties