Het stelen van een fiets is één ding en kan ik nog enigszins begrijpen, maar het vernielen van een fiets, om hem vervolgens moederziel alleen en verminkt in de koude nacht achter te laten gaat mij de pet te boven. Toch is het nu al de derde keer in korte tijd dat ik ’s ochtends in alle vroegte mijn ouwe, vertrouwde tweewieler mét fietskrat, waarin ik tevens elke ochtend weer een verrassing vind in de vorm van afgekloven spareribs, half leeggedronken blikjes energydrink en een enkele keer zelfs een gebruikt condoom, in een zodanige staat aantref dat hij niet meer te redden is.
Heeft deze steeds terugkerende, levenloze, blikjes slurpende lamzak van een fietsenvernieler enig idee wat voor gevolgen dit heeft? Mijn hele week ligt bij voorbaat al aan diggelen. Ik sjok richting fietsenmaker en bij aankomst blijkt die gesloten te zijn. Nu moet ik met de tram en daar hou ik niet van. Ze rijden nooit op tijd en wanneer je de klantenservice belt doen ze altijd alsof het heel normaal is dat je al twintig minuten in de kou staat te wachten, omdat er ergens onverhoopt een trammetje is uitgevallen. Studeren doe ik ergens aan het einde van de wereld, in Scheveningen, maar daar hebben ze de tram nog helemaal niet uitgevonden, dus dat kan ik deze week op mijn buik schrijven. Ik ben helemaal op mezelf aangewezen.

En wat doe jij nu, fietsenvernieler? Beetje met je smartphone spelen, blikje energydrink erbij? Of misschien zit je wel op school, al zuchtend te wachten tot de bel gaat. Door jou zal ik deze week bijna net zo weinig bereiken als jij. Hoewel, een paar dagen zonder fiets biedt geheel nieuwe perspectieven. Ik start de dag nu met filmpjes van schattige koalabeertjes die al smakkend een worteltje verorberen. En tegen het middaguur ben ik toe aan iets anders en kijk ik al grinnikend naar hoe aangespoelde potvissen een voor een op het strand ontploffen. Daarnaast heb ik geoefend op het koken van het perfecte gekookte eitje en dat is nog gelukt ook. Ik verlies mezelf een beetje in jouw wereld van uitslapen, nietsnutten, bankhangen en Facebook en ben zowaar teleurgesteld dat ik na een dag of drie toch echt de deur weer eens uit moet. Mokkend sta ik bij de tramhalte te wachten als er een vrouw met twee staarten in het haar naast me komt staan met haar kinderwagen. Ik zie tot mijn verbazing dat er een pop in ligt. De dame blaast warmte in haar vuisten en kijkt me aan. Ze ziet de verbaasde blik waarmee ik in haar kinderwagen loer en zegt al wijzend op de pop: “Veel te koud voor die kleintjes, hè?” Ik knik aarzelend en ze aait de pop liefkozend over de wang. “Normaal zet ik haar altijd achterop de fiets,” vervolgt ze, “maar dat gaat nu niet, want een of andere eikel heeft ‘m stukgemaakt. Snap jij dat nou, dat er van die debielen op de wereld zijn?”