Vroeger droeg ik ‘m omdat het moest: de spijkerrok. Het liefst dan wel met rafelende randjes aan de onderkant, die je zelf met een schaar uit de stof tevoorschijn haalde. Toen ik ze plotseling weer in het straatbeeld zag verschijnen schrok ik me in eerste instantie een hoedje – die zou ik ook eens wat vaker moeten dragen, trouwens! – maar zoals dat met de meeste trends gaat ben ik uiteindelijk toch weer overstag gegaan. Hoe voorspelbaar.

En wat zijn ze kort, de spijkerrokjes. Ik heb het gevoel dat het tijdperk van de langere kokerrokken en de wijd uiteenlopende gewaden pas net is begonnen en nu knippen we er alweer zeker 50 centimeter vanaf. Het classicisme is eveneens een kort tijdperk en loopt van ongeveer 1750 tot 1820, waarin nieuwe instrumenten om de hoek kwamen kijken zoals de piano, dwarsfluit en klarinet. Ook werden in deze tijd de concerten meer openbaar gemaakt en niet meer alleen toegankelijk voor de hogere klasse. Joseph Haydn was een grote naam en zette met zijn muziek het strijkkwartet op de kaart. Hij schreef er 68. Onlangs speelde ik er nog een, bewerkt voor saxofoonkwartet, namelijk The Bird waarin de melodie vaak doet denken aan vogeltjes. Joh.

Of de korte spijkerrok met knopen net zo’n blijvende klassieker is als de strijkkwartetten van Haydn, moet nog blijken. De spijkerrok zelf is dat natuurlijk wel, maar deze nieuwe variant staat nu op het punt om zichzelf te bewijzen. Zeker nu -ie zich ook in mijn kledingkast bevindt en ik moet zeggen: hij biedt mogelijkheden. Hoge A-lijn rokjes waren hier vroeger al een grote favoriet vanwege het hoge Clueless-gehalte en ik betrap mezelf erop dat sinds ik in het bezit ben van deze jongen ik herhaaldelijk quotes als Halloohooo en Ugh! As if! uitspuw. Een waarschuwing: hij is kort met een hoofdletter K. Ik draag ‘m met een zwarte 60 denier panty, een dunne, effen gekleurde katoenen top erin gepropt en daaroverheen een lang en dik vest op de dagen dat ik niet per se wil dat Jan en alleman kan zien wat eronder zit. Op de dagen dat ik dat wel wil – eh… – draag ik ‘m zonder dik vest en met een sweater en hooggehakte enkellaarsjes. De mogelijkheden zijn eindeloos. Net zoals met Haydn’s strijkkwartetten. Ik bedoel, halloohooo.