Sax and the Pretty.nl

5 nov 2015

Yoga. Hoe doen mensen dat?

Geschreven door Femke, in Personal

yoga
Op een woensdagavond begaf ik me tussen een grote groep zeer serieus ingestelde yoga-cursisten met flitsende yogaleggings, yogasweaters met pakkende teksten erop gedrukt zoals “aimer la vie” en felgekleurde yogamatjes. Zelf droeg ik een wijde joggingbroek met de meest lompe Nike’s die ik nog ergens achterin mijn kast vond. Een yogamatje had ik niet, dus wees men mij op de stapel matjes in de hoek van de zaal en ik zocht er een uit met zo min mogelijk zweetvlekken erin. Eenmaal liggend op mijn matje probeer ik de instructies van de docent op te volgen. Haar hoofd trilt constant en ze houdt haar ogen gesloten alsof ze contact heeft met een wereld die ik niet ken. Haar lange, zilveren oorbellen rinkelen vrolijk mee en overstemmen hiermee het keyboard dat op de achtergrond zweverige klanken aanslaat. Met een opgetild hoofd en schuin oog houd ik haar constant in de gaten, want ik merk al dat wanneer ik dit niet doe, ik de oefeningen net iets anders interpreteer dan mijn medecursisten, die als geprogrammeerd en volledig synchroon zichzelf in de meest ingewikkelde posities manoeuvreren.

Op een been staan lukt me nog net, maar variaties op dit thema resulteren in een ernstige evenwichtsstoornis en ik merk al dat een paar van mijn soepel bewegende buurvrouwen mij enigszins geërgerd aankijkt. Een oefening waarbij men in liggende positie eerst de knieën naar de neus trekt en vervolgens in een soepele beweging door de benen over het hoofd zwaait en de voeten op de grond achter het hoofd laat landen, is voor mij het toppunt en ik voel vanuit mijn tenen de slappe lach opkomen. Wanneer ik iets verderop ook nog meen te vernemen dat iemand in deze houding iets van lucht laat ontsnappen, houd ik het niet meer. Mijn gegiechel komt zelfs uit mijn neusgaten en de tranen rollen over mijn wangen. De docent ontwaakt uit haar trance, zet een paar uitpuilende ogen op en roept hysterisch of de dame die haar les niet serieus neemt, zo snel mogelijk de ruimte wilt verlaten. Ik sta op en loop proestend richting deur, maar ze houdt me tegen. Of ik eerst nog even mijn matje wil terugleggen. Ik pak het op en loop ermee door de zaal, struikel erover en duw daarbij iemand omver die net op dat moment in Zonnebloem positie (of hoe heet dat?) staat. Ik stamel iets dat op excuses lijkt en gooi de deur achter me dicht. Nooit meer.

Maar nu zoek ik toch iets van ontspanning en heb ik besloten om het thuis rustig aan op te bouwen, wat yoga betreft. Met een video op YouTube die je zo nu en dan een stukje kunt terugspoelen en in plaats van weeïge keyboards het tweede deel van het strijkkwintet in C van Franz Schubert dat hij in de zomer van 1828 schreef. De drie middenstemmen en de eerste viool die daar zijn versiering overheen speelt, met de pizzicato (zeg maar; tokkelen of plukken) begeleiding van de tweede cello werkt letterlijk verstillend. Als ik hiernaar luister krijg ik mijn benen tenminste wél over mijn hoofd gevouwen. Dat scheelt. Hoe ik weer uit deze benarde positie ga komen, weet ik nog niet. Gelukkig duurt het deel ruim 14 minuten. Adem in, adem uit.

Reacties