Sax and the Pretty.nl

3 sep 2015

Essie Angora Cardi – de lak voor kakkers

Geschreven door Femke, in Beauty Columns

Essie Angora Cardi - sax and the pretty
Essie Angora Cardi - sax and the pretty
Essie Angora Cardi - sax and the pretty
Essie Angora Cardi - sax and the pretty
Haar nagels zijn zo’n vier à vijf centimer lang en buigen naar het einde toe ietwat om. Ze zijn felroze gelakt en versierd met glitterende steentjes. Een enkele nagel is zelfs gepierced met een ringetje. Ze zit achter me in lijn 6 en met haar nagels tikt ze constant op mijn rugleuning, zodat wanneer ik naar links kijk haast word verblind door de glimmer en glinster. De overige attributen om haar pols geven door het tikken telkens een percussief effect, waardoor het volk dat voor mij zit herhaaldelijk geërgerd achterom kijkt.

Naast haar zit iemand te praten en stelt haar de meest gekke vragen, waar snot van is gemaakt enzo. Ik durf niet achterom te kijken, maar ik neem aan dat het een vrouw is. De dame met de nagels geeft telkens gevatte antwoorden in plat Haags, dus ik besluit op dat moment maar dat zij een begeleider moet zijn van iemand die in een zorgwoongroep woont.

Ik kijk naar mijn eigen handen. Het is veel te vroeg in het jaar voor de kleur die ik voor de verandering eens zorgvuldig op mijn nagels heb aangebracht. Essie Angora Cardi heet het, een van mijn favorieten, waarvan de naam doet denken aan de fijne, warme wol voor in de herfst en de winter, mits deze natuurlijk op verantwoorde wijze is verkregen. Zo’n angorakonijn moet vroeg of laat toch geknipt of geschoren worden, voor zijn eigen bestwil, anders krijgt -ie klitten en kan hij zijn eigen lichaamswarmte niet meer kwijt. En nee, een Tangle Teezer helpt in dit geval niet. De vrouw tikt onverstoord door en zet ondertussen een filmpje op met haar smartphone en ik snap gelijk dat de trambank een mooie vervanging is van haar bank thuis wanneer ze voor de tv zit. De openingstune van The Voice of Holland schalt uit haar telefoon. “Misschien een klein beetje zachter,” zegt de vrouw naast haar met een dun en hoog stemmetje. “Nei, waarom?!” snauwt ze terug. “Nou, ik denk dat mensen er last van hebben.” “Heilumaal nie!” antwoordt ze en ik hoor de piepjes van haar volumeknoppen wanneer deze aangeven dat ze het maximale niveau hebben bereikt. Het meisje dat auditie doet in het filmpje gilt het uit. De speakers van haar telefoon kraken ervan. Een gillend speenvarken is er niets bij. “Zau heej” zeggen ze allebei in koor.
“Knap he.” “Ja joh, as die nie doah is.” “Wat un talent joh eij.”

Dan wordt de volgende halte omgeroepen en zoals de HTM tegenwoordig probeert te compenseren voor de belachelijk slechte dienstregeling en hoge prijzen, roepen ze naast de halte ook op zijn allervriendelijkst de dichtsbijzijnde belangrijke locatie om. “Halte Ternoot, het Konkinklijk Conservatorium.” De vrouw drukt abrubt op de pauzeknop van haar filmpje. “Het wattuh?!” roept ze. De dame naast haar begint te gissen. “Hut kotsavatoriah?!” “Nei joh, konsavazorium,” waarop de ander haar wederom luidkeels corrigeert: “De kauninklijke kont-ze-wat?!” Ik sta op, want dit is mijn halte. Tot mijn grote schrik zie ik naast de nagelvrouw een piepklein jongetje zitten. Haar zoon. Ik stap de tram uit en hoor haar nog net tegen hem zeggen: “Is zekâh voh kakkâhs.”

Reacties