Sax and the Pretty.nl

27 aug 2015

Hou toch eens je kop!

Geschreven door Femke, in Columns

sax and the pretty
Soms ben je het beu en kan je het niet meer aanhoren. Het gezeur, gezanik en gezever. De herrie. Elke dag weer hetzelfde liedje. Op repeat. En hard ook. Die violen zijn niet om aan te horen. De trompetten evenmin. En dan die saxofoon. Wat maakt dat ding een herrie. Ik snap dat gebonk van de buren wel. En klagen dat ze doet. De hele dag door. En dan denk je dat je even rust hebt en dan komt ze weer. Typen, typen, typen. Als een razende gaat ze tekeer. Het valt me op hoeveel bloggers een dwangstoornis hebben. Of een andere vreemde aandoening. Dit is niet de eerste die ik van dichtbij meemaak. Ik ben al uit 2009, dus ik heb al heel wat gezien.

Oh, nu is ze weer bezig met haar haar. Van de hak op de tak. Iets met een beautyblog ofzo. Behalve keiharde muziek luisteren, bekijkt ze ook van die filmpjes. Daar snap ik niks van. Op tv zapt ze reclame gelijk vloekend weg, maar op YouTube blijft ze onverstoord kijken naar hoe een meisje de nieuwste producten van Dove test. En dan weet ik toevallig dat ze daar nog allergisch voor is ook! Maar nu galmt er Brahms door de kamer en zij heeft een drol op haar hoofd. Eerst bindt ze het haar omhoog in een paardenstaart en draait het om haar vinger. Dan draait ze de drol en zet ze deze vast met een pinnetje in haar eigen haarkleur, wat natuurlijk veel te blond is. Het zaakje zakt gegarandeerd na drie kwartier weer in elkaar, want zeg nou zelf, alle drollen die ik ooit op straat zag liggen toen zij mij in een plastic zak van Albert Heijn mee naar huis nam, derdehands als ik ben, waren immers ook vertrapt. Maar dan heeft ze straks wel golfjes in haar haren en kijkt ze blij in de spiegel, omdat het zo goed bij haar outfit past. Ofzo.

En nu zit ze weer voor me. Met een rood aangelopen gezicht. Ze wilt iets schrijven over een muziekstuk dat goed bij de drol op haar hoofd past, maar de woorden willen niet komen. Ik zou zeggen, iets met Wibi Soerjadi, maarja, ik kan niet praten. Het is al half twee in de nacht en om 8 uur moet er weer een nieuwe blogpost online staan. Als die bloggers nou toch eens beter gingen plannen. Ze begint te gapen en haalt haar schouders op. Kwaad zet ze me uit, haar iMac, die elke dag voor haar klaarstaat. Eindelijk. Ik kan geen muziek meer verdragen. Zou zij wel weten dat daar ook een heel geschikt stuk voor is, namelijk 4 minuut 33 van John Cage? Die heeft het goed bekeken, toen hij het in 1952 schreef. Er gaat een pianist achter een piano zitten, om vervolgens helemaal niets te doen. De beste man speelt geen noot. 4 minuten en 33 seconden lang blijft het stil. Op de kop af. En het publiek maar een beetje zenuwachtig om zich heen kijken. Schuifelen met de voeten. Maar het blijft stil. Wat heerlijk. Ik zou willen dat ze daar eens een blogpost over schreef.

Reacties