In de categorie ‘draag eens iets anders dan altijd maar die spijkerbroek.’ Hierbij deel twee van de sonate van de leather pants: Lento, want een tweede deel is vaak rustig en in een langzaam tempo. 

Lento betekent letterlijk slepend. Een tweede deel van een driedelige sonate is vaak een beetje treurig. En treurig was ik, omdat deze olijfkleurige versie die ik aanschafte na al die tijd nog onaangeraakt in mijn kast lag. Wat past er op olijfgroen? Daarom was ik zo blij toen ik mijn baggy goudkleurige metallic trui weer vond. Zei ik in het eerste deel nog dat je de bovenkant rustig moet houden als je broek al opvalt, zo haal ik er weer een streep doorheen. Samen vind ik ze eigenlijk heel rustig ogen en zo wilde ik deze broek wel een kans geven. Net zoals dat ik langzame, tweede delen nu een kans geef. Vroeger haatte ik het om sentimentele stukken te spelen, geef mij maar snelle noten. Nu wil ik niks anders! Een van mijn favorieten is het tweede deel uit de sonate voor saxofoon van de Amerikaanse componist Paul Creston. Ok, dat deel mag dan geen Lento heten, maar je begrijpt wat ik bedoel.

Dan: de schoenen. Met hakken werd het ordinair en enkellaarsjes deden het werk ook niet. Een tip voor als je het niet meer weet en bijna op het punt staat om toch weer je alledaagse spijkerbroek erbij te pakken: All Stars. De lage versie. We hebben allemaal wel een paar kleuren in de kast liggen. Ik koos in dit geval voor gebroken wit. Die maakten mijn outfit casual chique heb ik me laten vertellen.