In ons dagelijks bestaan hebben we, naast alle mooie dingen die het leven te bieden heeft, behoorlijk wat pech met z’n allen.
“Ik heb ook altijd pech!” roept een gefrustreerde man hardop door de treincoupé wanneer er wordt omgeroepen dat onze trein richting Leiden helaas niet verder kan rijden vanwege de mogelijke vondst van een bom uit de Tweede Wereldoorlog. Een paar minuten daarvoor voerde hij nog een luidruchtig telefoongesprek waaruit bleek dat hij onderweg was naar een etentje met zijn schoonouders. Arme man. Is hij daar gelukkig van verlost, dan zit hij nu wel vast in de trein, de pechvogel. Maar hij heeft gelijk: wat een pech. Wie verzint dit nou? Een bom uit de Tweede Wereldoorlog, precies op het moment dat IK in de trein stap. Dat er op dat moment nog duizenden andere mensen gestrand zijn en ik me géén voorstelling maak hoe ze op alle tussengelegen stations zich als een enorme krioelende menigte voortbewegen maakt niet uit. En dan niet te bedenken die arme conducteurs, die zowat worden bedolven door grote menigten tegelijk die stuk voor stuk nog meer informatie proberen te ontfutselen dan al bekend is, want zij als individu hebben die extra nog niet verstrekte informatie daadwerkelijk nodig. “Hoe lang gaat dit nu écht duren?” “Psst er is een bommelding en er rijdt geen enkele trein, maar ik moet naar Amsterdam Centraal, kunt u me vertellen hoe ik daar tóch kom?” En een enkeling: “Is er al gratis koffie?” (meer…)