“Ik ken het hele paasverhaal niet zo goed, eerlijk gezegd,” zegt een meisje op tv die tussen de enorme menigte staat tijdens The passion; het Paasverhaal in een modern jasje. Mijn paasgedachte is ook niet briljanter dan een paar dagen vrij, oortjes van chocolade paashazen afbijten en lol tijdens het asperges schillen. Wist je dat je van de schillen een pruik kunt maken? Het is erg grappig als je er dan ook nog een duckface bij trekt. Op tv hoor ik iemand praten over vernieuwing, zuivering, bevrijding en een spirituele wedergeboorte van onszelf. “Een nieuw leven wacht ons, iedere Pasen weer, de stap lijkt zo groot maar is eigenlijk zó enorm eenvoudig. Gewoon onszelf te durven zijn. Dat is de waarlijke wedergeboorte, de mens durven zijn welke wij zijn. Kwetsbaar maar eerlijk en oprecht.”

Met die paasgedachte in mijn achterhoofd begeef ik me de volgende dag op mijn paasbest richting Hapert en Duizel in Brabant, op weg naar een gezellig Paasweekend. Die loopt al snel ten einde zodra iemand van het gezelschap het plotseling vóelt haperen en duizelen en ik 112 bel. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen neem ik plaats in de wachtkamer van de eerste hulp, mezelf afvragend hoe ik nu nog betekenis kan geven aan de paasgedachte. Er wordt me in plat Brabants gevraagd of ik het gelijk wil melden als ik onlangs nog met een koe of varken in aanraking ben geweest. “De Turk bij mij om de hoek verkoopt alleen halal,” antwoord ik nog een beetje paniekerig en bedenk me gelukkig later nog dat ze dat vast niet bedoelde. Ik zie de ene na de andere gewonde door de klapdeur komen. Ik heb me de avond ervoor nog ingelezen over Witte Donderdag, waarbij de voeten van de discipelen worden gewassen en ik grinnik als ik de komende uren zeker twaalf mensen met ernstige voetproblemen de wachtkamer in zie strompelen. Verder aanwezig: een vrouw met Alzheimer waarvan de familie met man en macht probeert haar te laten stoppen met opzettelijk te boeren en een vrouw met een bedwelmend koeienvlaai-met-vanille-parfum waarvan ik zeker weet dat zij de reden is dat haar overbuurman al een kwartier angstig kijkend met een kartonnen bakje onder zijn mond in de aanslag zit. Ik snap niet hoe deze ruimte, waar het leven er echt toe doet en waar mensen zich van hun meest kwetsbare kant laten zien er zo deprimerend uit moet zien. Misschien omdat het lange wachten, met op de achtergrond Eurosport als enige deprimerende afleiding, op een gegeven moment een soort band schept tussen alle zieke aanwezigen en wanneer de dame achter de balie een bejaarde man luidkeels verzoekt even in een potje te gaan plassen en het daarna direct terug te brengen, heerst er een zekere spanning. Men wacht ongeduldig en wiebelend op de stoel af tot de man na een paar minuten gefrustreerd en met een leeg potje weer de wachtkamer binnenstormt. “Het lukt niet!” schreeuwt hij. Dat is voor mij het moment om even een luchtje te gaan scheppen. In de deuropening staat een forse dame. Haar handtasje met tijgerprint hangt aan haar infuus. In de ene hand houdt ze een Spa Blauw flesje met twijfelachtige inhoud vast waaruit ze haastig drinkt en in de ander hand een sigaret. Ik hoor een gedempte stem vanuit haar boezem komen en terwijl ik langsloop zie ik nog net hoe ze haar bh als telefoonhoesje gebruikt.

Dan mag ik eindelijk mijn paasgezelschap, die helaas een nacht moet blijven, in de ziekenzaal opzoeken. Heel toevallig dat de vrouw met drie infusen haar buurvrouw blijkt te zijn. Zodra zij gaat liggen klinkt er een oorverdovend gesnurk. De overbuurman doet ondertussen, of er nu iemand luistert of niet, uitgebreid en ongegeneerd verslag van zijn anale uitstrijkje. Geen asperges voor mij dit jaar. Aan het einde van de dag sta ik toch weer noodgedwongen in een snackbar. Noem het een paasgedachte. Ik kijk nu al uit naar Pinksteren.