Het is januari. 2014 is net begonnen en na al het geklaag van 2013 wordt dit een fantastisch jaar. Ik voorspel geen tot weinig pech en vloeken, minder Facebook, Twitter en Instagram en minder alcohol. Inspiratie voor deze perfecte manier van leven vind ik, een beetje tegenstrijdig, op het internet; ik begeef me in de wereld van beauty- en lifestyle bloggers. ‘Selfie’ is het woord van 2013 en ookal ben ik fervent gebruiker van dit fenomeen, de laatste tijd heb ik de illusie dat elke selfie die ik maak overeenkomsten vertoont met een landkaart vol met rimpels en oneffenheden. Zelfs zo erg dat ik van mening ben dat een schattig hondje met eendenslofjes aan elke poot als profielfoto een fijner aanzicht geeft. Nee, dan de beauty bloggers. Ik volg ze allemaal. Fantastisch zien ze eruit, ze leven in balans, hoe doen ze dat toch? Zeker met hun drukke bestaan; minstens twee ‘artikelen’ per dag over oogschaduwdoosjes en verschillende tinten lipgloss. Dit levert overigens tussendoor wel de nodige persoonlijke updates op waarin uitgebreid wordt besproken hoe overspannen ze zijn, mede veroorzaakt door de maatschappelijke verwachtingen die hun functie met zich meebrengt. Niet teveel uitweiden, want het wordt nog uitgebreid behandeld in het binnenkort uit te komen boek ‘Happy Life’ van een van de betreffende bloggers.

Ik maak ook best veel ellende mee, maar dit doorsta ik doorgaans niet als beauty. Ik schiet regelmatig uit mijn slof wanneer ik bijvoorbeeld weer eens bruut wordt afgesneden en uitgescholden in het verkeer en een Haags heethoofd mij kwaad aankijkt terwijl ik nog half over mijn stuur gevouwen lig van de klap van het remmen. “Ja, ik mot toch een parkeerplek?!” roept de man nog door zijn raampje, terwijl ik mezelf vol ongeloof uit zijn zojuist gecreëerde parkeerplek pers en nog eenmaal met open mond achterom kijk en doorfiets. Ik kom te vaak in dit soort situaties terecht. Het ligt aan mij. Daarna begint in mijn hoofd vrijwel direct het over-analyseren van de situatie. ’s Nachts scroll ik koortsachtig en met rooddoorlopen ogen door de websites van de perfecte beauty bloggers, met hun perfecte leven en hun perfecte huis. Plotseling zie ik het; groene smoothies. Liters. Daarnaast de perfecte selfies met een groene smoothie in de ene hand en een lipgloss in de andere, om straks de groene snor weg te werken. Al snel verschijnen ook de rijst crackers met avocado, havermout, groentesoepen en detox-kuren op mijn beeldscherm. Voeding is belangrijk en omdat ik me toch meerdere keren per week aan een blik knakworsten waag in plaats van veel groente eten, zou dat wel eens de reden kunnen zijn van mijn ongeduldige en snel geïrriteerde gedrag in deze maatschappij. Ik twijfel geen moment en direct sla ik alle boeken in die er te krijgen zijn over ontslakken, eet je happy en glam glow shiny happiness and balance. Blender en sapcentrifuge ontbreken niet en al gauw sta ik kokhalzend mijn eerste versgeperste wortel-boerenkool-bietensap naar binnen te gieten. Dat ik een paar dagen en een stuk of acht smoothies later zwetend, borrelend en knorrend als een wandelende GFT-bak en met immense krampen in de groepsles een veels te lange sonate sta te spelen, negeer ik. Zo ook dat ik ’s nachts geen oog dicht doe en met wijd gesperde ogen in bed lig, nog steeds borrelend en knorrend en angstig op mijn rug blijf liggen daar elke zijwaartse beweging een groene tsunami kan veroorzaken.

Nu ik zo gezond bezig ben barst ik binnenkort vast van het geduld en de discipline. Inmiddels snak ik naar een blik knakworsten. Dat hoort allemaal bij het ontgiften, vertellen ze op YouTube, duurt maximaal twee weken. Dat het gif nog niet helemaal weg is, merk ik in de dagen die volgen. Rustig en beheerst probeer ik aan verschillende moeders antwoord te geven op de vraag: “Maar dit is toch jouw hobby?” die gesteld wordt nadat tot hen doordringt dat ik een minuscuul bedrag vraag voor de saxofoonlessen van hun dochters en geen atelier heb waar zij een gratis saxofoon kunnen uitzoeken. Meer soep. Ik word weer bijna aangereden door een van die moeders op een bakfiets die bellend door rood rijdt met haar drie kinderen als schild en ’s avonds zie ik shows op tv waarin totaal onzinnige onderwerpen, zoals het mysterie over hoe Marijke Helwegen van een duikplank springt en het bovendien overleeft, wordt verheven tot een soort rocket science waarbij iedereen ‘ooht en aaht’. Nog een smoothie. Als klap op de vuurpijl ligt er een dwangbevel van de belastingdienst op de deurmat en ontkom ik wederom niet aan een bezoek op het kantoor. Razend ren ik richting tramhalte en passeer een Hema. Twee dames die naast de mega lange rij waar ik in sta een stippeltjes paraplu staan te bestuderen schieten snel langs de rij wanneer de kassière om de eerstvolgende vraagt. In mijn optiek was ik dat met mijn hartjes paraplu en dus klap ik deze open en vlieg ik nog net iets sneller dan de stippels richting kassa, met mijn paraplu als schild en stop mijn pinpas al in het apparaat. De rij begint te grinniken. De stippels beginnen hysterisch te gillen dat de betekenis van ‘de eerstvolgende’ is wie het snelst reageert. “Dat was ik dus,” grap ik en tot mijn grote verbazing gillen ze me toe terwijl ze richting uitgang afdruipen: “Koop een taart en vier het!” Voor dat idee ben ik ze nog dankbaar. Een half uur later loop ik met een aantal taarten het belastingkantoor binnen waar ik al snel aan de beurt ben om in kamer D mijn gênante banksaldo te tonen en binnen no time zit de hele afdeling inclusief ikzelf, gierend van het lachen over mijn banksaldo, aan de taart. “Waar ben je verzekerd? Hunkemöller?!” Het is een hele organisatie en iedereen is in de weer met bordjes en vorkjes en ik hoor een veels te dikke belastingdame vanachter haar computer roepen dat dit eigenlijk helemaal niet in haar dieet past, maar dat ze graag een uitzondering maakt voor iemand die aantoonbaar met haar laatste geld het hele belastingkantoor op taart trakteert. Al snel zitten mijn dwangbevelen onder de high tea vlekken en worden ze van tafel geveegd. Op weg naar huis besluit ik mijn goede vriend Piet Patat, die ik lang niet heb gezien, even gedag te zeggen. Hij draagt een shirt met daarop gedrukt; ‘Zolang mijn baas doet alsof ik veel verdien, doe ik alsof ik hard werk.’ In plaats van 1 frikandel speciaal geeft hij er twee. “Alsjeblieft, is goed voor je.”