’s Avonds na de  film die we al 16 keer hebben gezien op RTL 8 komt Sex and the City; de enige serie die leuker wordt na 16 keer. Vind wel dat hun naam verdacht veel lijkt op die van mijn blog, maar so be it. Toen Carrie laatst weer eens in de war was wat betreft een slecht getimede liefdesverklaring van Mr. Big maar eigenlijk op dat moment een relatie had met een Fransman en op het punt stond met hem naar Parijs te vertrekken, paste ze zich aan. Ze gaf niet toe aan haar liefde voor Mr. Big en vertrok. Samantha was net genezen verklaard maar droeg, ondanks alle ongemakken die dat met zich meebracht, nog wel een pruik om te verbergen dat ze kanker had gehad. Ook zij paste zich aan om niet te veel op te vallen, badend in het zweet onder de pruik. 

Wat zou het toch lekker zijn om eens een tijdje helemaal jezelf te kunnen zijn. Om geen rekening te hoeven houden met anderen, geen ja te knikken terwijl je nee denkt, je te bedenken wanneer het eigenlijk al ongepast is en hardop te boeren, gewoon omdat het kan. Zoals laatst, toen ik in de trein met mijn muziek in mijn oren zelf niet kon horen dat ik binnensmonds mijn opborrelende hik probeerde op te vangen. Pardon meneer, ik snap nu waarom hij mij zo geschokt aankeek, maar ben benieuwd hoe hij zich staande zou houden na een dubbele Whopper. Hoe dan ook, het luchtte wel op.

Doorgaans kan ik pas echt mezelf zijn als ik helemaal alleen ben. Met dat vooruitzicht vertrok ik laatst, toen het nog zomer was en de thermometer thuis op 36 graden stond, richting het strand en daar viel me al snel op dat voor de meeste mensen dit de ultieme plek is om geheel jezelf te kunnen zijn. Opgehoopt op een kluitje, gezellig bij elkaar. Af en toe golfje-springend begaf ik me richting Scheveningen en probeerde om de haverklap de hangtieten en bierbuiken die voor mijn neus ongegeneerd in de wind wapperden te ontwijken. Ouders die ruzie maken over de koelbox en tegen hun kinderen krijsen dat ze beter op de hond moeten letten die zich op dat moment lekker uitschudde na wat fijne verkoeling in de zee. Uiteraard krijg ik de volle lading. Ik glimlach vriendelijk en zeg ze dat het niet erg is. Ik grom vanbinnen.

Plotseling bekruipt mij het gevoel dat ik word achtervolgd. Ik kijk achterom en zie een oudere man die ik diezelfde dag op het strand al vaker ben tegengekomen. Hij kijkt snel een andere kant op en ik vervolg mijn weg. Tijd om een rustig plekje op te zoeken, weg van de zee waar een jongetje het net op een gillen zet omdat het bolletje ijs van zijn hoorntje in het zand ploft. Ik loop richting duinen en merk dat de man nog steeds achter mij aanloopt. Uiteindelijk leg ik mijn handdoek neer. Kijkduin, hier komt bijna niemand. Dit stukje is zowat verlaten, je hebt bijna het gehele strand voor jezelf. Ik wil net gaan liggen, blij met de stilte en de gedachte met niemand rekening te hoeven houden, als ik zie hoe de man mijn richting uitloopt. Uiteindelijk houdt hij stil, zo’n drie meter bij mij vandaan en ik sta op het punt mijn ergernis uit te spreken en hem te vragen waarom hij zich perse hier moet neerstrijken terwijl het hele strand verlaten is. Hij kijkt me doordringend aan en ik kijk terug, niet opgeven! Deze strijd om het territorium ga ik beslist winnen. Dan komt de man in beweging en trekt langzaam zijn zwembroek naar beneden. Vervolgens kijkt hij me nog eens aan met een demonstratieve blik, smijt hij de zwembroek in het zand en gaat erbovenop liggen. Planking. Ik sta nog steeds op mijn handdoek, totaal in shock en kijk vol ongeloof naar de naakte, oude man voor mij, die nog steeds bewegingsloos en met gesloten ogen op zijn handdoek ligt. Dan geef ik me gewonnen, pak mijn spullen en stamp het strand af. Wanneer ik nog een keer achterom kijk, zie ik een grote grijns op zijn gezicht.

’s Avonds zie ik hoe Samantha zich overgeeft aan de hitte en haar pruik demonstratief in de lucht gooit. Carrie heeft haar Fransman salut gezegd en zit weer in het vliegtuig terug naar New York en ik besluit het nieuwe stel dat naast mij is komen wonen, die op dit moment het hele pand laten meegenieten van hun intrede, te trakteren op een Mahler 2 die normaal gesproken heel zachtjes staat.

Blijf op de hoogte van mijn blog door lid te worden via Bloglovin’, je in te schrijven met je emailadres, of volg me via Twitter en Facebook!