Sax and the Pretty.nl

24 mrt 2016

Rebecca Fransen – “Ze snappen niet wat zo’n blond meisje met zo’n grote contrabas moet”

Geschreven door Femke, in Lifestyle

Rebecca Fransen
Foto: Petra Kroeze

Rebecca Fransen is contrabassiste en houdt net als ik van muziek brengen naar de gekste plekken. Zo stonden we afgelopen week allebei in winkels en restaurants in Nijmegen Bach te spelen. Overigens is ze ook netjes op een podium te vinden in allerlei ensembles en orkesten, hoor. Dat klinkt leuk – en dat is het ook – maar zij moet hier wel iets voor over hebben, namelijk de hele dag met een enorme contrabas op haar rug sjouwen. En die heeft ze net nieuw, nadat ze op eigen houtje een actie op voordekunst.nl is gestart en zo via allerlei donaties van mensen die haar passie voor de contrabas willen steunen, haar nieuwe bas heeft weten te bekostigen. Danoontje Power! Vandaag beantwoordt ze vijf vragen op mijn blog!

Hoe oud was je toen je begon met contrabas spelen en wanneer besloot je van muziek maken je beroep te maken?

Ik was 10 jaar. Ik hoor je denken; dat is toch best laat om te beginnen met het bespelen van een muziekinstrument? Maar voor contrabas valt dat wel mee. Omdat het instrument vrij groot is begin je meestal niet al op je 5e levensjaar met dit instrument, al kan dat tegenwoordig steeds makkelijker met mini-basjes.
Zelf heb ik eerst vanaf mijn 5e pianoles gehad, maar dit vond ik steeds minder interessant worden. Toen hoorde ik opeens ‘zie ginds komt de stoomboot’ op een open dag op contrabas en mocht ik de bas uitproberen. Ik was erg onder de indruk van de mooie warme klank, de lage trillingen en natuurlijk de grootte van het instrument. Toen ik een paar jaar later in het JeugdOrkest Nederland werd toegelaten en voor het eerst in aanraking kwam met groot symfonisch repertoire, kwam het besef dat dit was wat ik de rest van mijn leven wilde doen. Tijdens mijn eindexamenjaar op de middelbare school in Hengelo (jaja, ik ben geboren in het mooie Twente maar ik praat niet met de ‘ooo’) volgde ik de vooropleiding aan het Conservatorium van Amsterdam en kreeg ik iedere maandagmiddag vrij om naar ‘De Grote Stad’ te gaan voor lessen. Dat vond ik echt te gek en die omgeving heeft mij uiteindelijk overgehaald om auditie te doen voor het conservatorium.

Wat heb je met beauty en fashion in het dagelijks leven en doe je iets extra’s wanneer je een concert hebt?

In het dagelijks leven vind ik het wel belangrijk om er verzorgd uit te zien, maar ik sta niet bepaald uren voor de spiegel. Ik heb het geluk dat mijn lange haren bijna altijd wel meewerken, een keer doorkammen en het zit eigenlijk al wel goed. Op een ‘normale dag’ (maar wat is normaal, voor een muzikant?) heb ik eigenlijk alleen maar mascara op qua make-up. Ik kijk dan ook altijd vol bewondering naar alle ‘shapende technieken voor het gezicht’ die sommige mensen gebruiken met allemaal interessante kwasten en verschillende poeders.
Voor concerten vind ik het wel leuk om wat extra’s te doen, dat kan ook makkelijk als vrouw. Omdat mijn instrument grotendeels voor mijn lichaam zit, vind ik het altijd leuk om iets met bijvoorbeeld kanten mouwen of een mooie hals te dragen zodat het een beetje opvalt. Ook doe ik bijna altijd wel opvallende lippenstift op, vooral als ik alleen met blaasinstrumenten speel. Dan ben ik namelijk vaak de enige die lippenstift op kan doen, haha.

Wat vond je vroeger heel belangrijk, waar je nu het spreekwoordelijke schijt aan hebt?

Vroeger vond ik het nog wel eens ‘raar’ om met zo’n groot instrument over straat te lopen, omdat mensen vaak niet snapten wat zo’n blond meisje nou met zo’n grote contrabas moest. Vaak geloofden ze niet eens dat ik het zelf bespeelde. Maar op een gegeven moment merkte ik dat, als ik er voor open stond, de mensen het juist heel interessant vonden. Ik had opeens de meest leuke en spontane gesprekken in de trein en op straat met mensen door mijn instrument. Inmiddels ben ik zo gewend aan alle opmerkingen over mijn bas dat ik het zelf niet eens meer opmerk. Ik loop er nu met een grote glimlach mee door Amsterdam en ik zit er ook gerust mee in de tram, metro, bus en trein.

Wat is je grootste fashion fail op het podium?

Op zich zijn hoge hakken natuurlijk absoluut geen fashion fail, maar wel als je even vergeet de pin van je contrabas dan ook te verstellen naar de goede hoogte.. De ‘dressrehearsal’ was nog in normale kleding en dus zonder hakken, waardoor ik er simpelweg even niet meer aan had gedacht. Toen ik eenmaal op het podium zat had ik al geen tijd meer om het te fixen, het stuk was begonnen. Daar zat ik dan, een hele symfonie uit te spelen in De Doelen in Rotterdam in een best wel ongemakkelijke houding. Gelukkig is dit inmiddels een tijdje geleden…

O ja, ik heb ook wel eens last gehad van iemand anders haar ‘fashion fail’: ik ben niet vies van een beetje bling op het podium, maar het kan echt vervelend zijn als medespelers van die glimmende pailletten dragen op hun kleding. Ooit zat er eens een celliste naast me die zoiets aanhad, mijn bladmuziek was daardoor bijna onleesbaar geworden omdat die dingen reflecteerden door de felle lampen…

Stel dat je je hele leven nog maar een stuk mag beluisteren, welke zou dat dan zijn en waarom?

Dat zou echt heel heel heel erg jammer zijn… Maar als ik dan per se moet kiezen, ga ik voor het tweede deel van Beethoven 7. Dat deel is gewoon magisch. Luister zelf maar!

Reacties