Sax and the Pretty.nl

14 feb 2016

Wat een week – Valentijnsdag

Geschreven door Femke, in Columns

valentijnsdag
Al zes jaar op rij krijg ik dezelfde Valentijnskaart van – ik neem aan – dezelfde anonieme verzender, betreffende een afbeelding van een schattig hondje dat mij smekend in de ogen aankijkt met daaronder in rode, slierterige letters gedrukt: “Will you love me?” En elk jaar weer is mijn hart niet vervuld van blijdschap zodra ik de bekende rode envelop op de deurmat zie liggen, maar wekt deze louter irritatie bij mij op. Wie is deze geheime aanbidder? Wees verdomme eens een vent en laat je gezicht zien. Datzelfde geldt voor de persoon die mij op deze beruchte 14 februari eens een kaart met daarop een doodshoofd stuurde, waarvan ik nog steeds niet weet of ik het nu als compliment moet zien of niet. Ik leef nog, dus ik vermoed van wel. En vorig jaar werd er door een anoniemeling een bouwpakket van een mini-saxofoon door de brievenbus geduwd. Ik ben er 3,5 uur mee bezig geweest en het stortte vervolgens als een kaartenhuis in elkaar. Geen goede basis voor een nieuwe liefde zou je zeggen.

De basis voor mijn lichte afkeer jegens Valentijnsdag was al vroeg gelegd, toen een jeugdliefde van de basisschool mij een enorme spies van roze en rood besuikerde spekjes schonk. Uit pure liefde – dat gaat immers door de maag – at ik ze voor zijn ogen allemaal op. Een klein half uur later kotste ik over zijn nieuwe Nike Air Max en was het uit. Toch is er iets in mij dat zegt dat ik me dit jaar moet vermannen op deze dag, net zoals ik dat met kerstmis heb geprobeerd en dus besluit ik deze Valentijnsdag de rollen eens om te draaien en zelf aan de haal te gaan met goedbedoelde – maar anonieme – Valentijns presentjes. Ik ga achter mijn laptop zitten en vanuit die plek begin ik met het versturen van een roos naar een vriendin. Ik vervolg mijn avontuur met een lief en complimenteus kaartje naar een vriend, een steuntje in de rug naar een onlangs plotseling verlaten oud-studiegenoot en een kaartje met roos gaat zelfs naar een voor mij willekeurig en dus onbekend adres, waarvan ik hoop dat er een oud vrouwtje woont die daar wellicht van opkikkert. Vol trots haal ik online de schade in en daarmee probeer ik tevens het kleine fortuin dat het me heeft gekost te verantwoorden.

Met opgeheven hoofd loop ik door de stad. Ze zullen me dit jaar niet krijgen op Valentijnsdag, ik heb me tot in de puntjes voorbereid. Enkele dagen later, vlak voor de dag van de waarheid, gaat mijn telefoon. Het is een medewerker van de webshop waar ik even daarvoor mijn goede bedoelingen afkocht. Ze zegt dat ze goed en slecht nieuws voor me heeft. “Begin maar met het slechte,” zeg ik zoals altijd. “Nou,” begint ze aarzelend. “De vrachtwagen met alle valentijnscadeaus zat niet goed dicht en alle cadeaus zijn op de snelweg terecht gekomen. En het vervelende is dat we het dit jaar aanzienlijk drukker hebben gehad dan vorige jaren, dus ik kan u geen alternatief bieden. Alle rozen zijn op.” Ik laat haar verhaal even op me inwerken. “En het goede nieuws?” vraag ik dan. “U krijgt uw geld terug,” zegt de dame opgewekt. Terneergeslagen hang ik op. Valentijnsdag. Ik heb nog liever kerst.

Reacties