Sax and the Pretty.nl

7 feb 2016

Wat een week – Dirigent

Geschreven door Femke, in Columns

dirigent
“Dames en heren, kunnen jullie dit ge-woon…MOOIER spelen?!” is de quote die als een wanhopige kreet uit de mond van de dirigent komt en vervolgens door de repetitieruimte schalt waardoor ik abrupt wakker word geschud tijdens een nog maar nauwelijks begonnen ochtendrepetitie. Verbaasd en een tikkeltje traag kijk ik op. Voordat mijn oren geloven wat ze zojuist hebben gehoord, wordt een ietwat late inzet ergens verderop direct afgestraft met de woorden: “Dames en heren, ge-woon NIET te laat komen!” Wat heerlijk dat je als dirigent deze woorden zonder verdere uitleg zo hier en daar de lucht in kunt gooien, bedenk ik met een grijns. Geen ingewikkelde termen of omslachtige en diplomatieke methodes, gewoon zeggen waar het op staat. “Het is nog steeds NIET goed,” klinkt er in de verte en even later wordt een muzikale bijdrage in de vorm van een kleine vertraging direct beloond met een “Ge-woon NIET doen, dames en heren.”

De hele wereld heeft een dirigent als deze nodig. Het zou het leven zoveel simpeler maken. Hoe kan het dat ik überhaupt nog een kwartier moet wachten op mijn cappuccino in een lunchroom en ik vervolgens een thee krijg? Een “Ik heb ge-woon GEEN zin om achter jullie aan te slaan,” doet me even opschrikken uit mijn dagdroom en ik zie voor me hoe ik met een dirigeerstok de winkelende menigte die op een zaterdagmiddag schuifelend voor mijn voeten loopt, met een zwiep wat vaart in de benen geef. Ook in de lunchroom zwaai ik met mijn stokje naar de uitgebluste ober die, terwijl ik op mijn koffie wacht, achter de bar zichtbaar geniet van zijn warme chocolademelk met slagroom en broodje carpaccio. Belagers op straat snoer ik de mond en voordringers zet ik achterin de rij. En trams die niet rijden, gewoon omdat dat zo is, laat ik voor een keer op tijd komen. Is er dan niemand die hier de boel fatsoenlijk dirigeert?

De dirigent slaat weer af. Voor een moment heerst er een dreigende stilte. “Dames en heren,” begint hij. De armen terneergeslagen langs het lichaam. “Wilt u ge-woon OP TIJD komen?!” En zo eindigt de repetitie. Onderweg naar huis komt er in de trein een meisje tegenover me zitten. Ze haalt een nagelknipper uit haar tas en gaat aan de slag. De stukjes nagel worden allemaal mijn richting op gekatapulteerd. Ik kijk verbaasd om me heen om te zien of iemand mijn leed deelt. Niemand kijkt op of om. “Mevrouw,” begin ik zoals het een echte dirigent betaamt. “Wilt u dat ge-woon NIET doen?!”

Reacties