Sax and the Pretty.nl

31 jan 2016

Wat een week – Coach

Geschreven door Femke, in Columns

column coach
“Ja, nee, natuurlijk, 13 maart, ik zal er zijn,” zeg ik opgewekt tegen de dame aan de andere kant van de lijn die me zojuist heeft gevraagd of ik als coach een lezing wil geven over het verband tussen fashion en klassieke muziek. Ik hang op. Een lezing?! Verdomme. Omdat we tegenwoordig allemaal met heel andere dingen ons geld moeten verdienen dan waar we eigenlijk voor hebben gestudeerd, zeg ik ook overal ja op. En dan het verband tussen fashion en klassieke muziek? Dat is er helemaal niet, ik doe maar wat! Een aantal dagen terug werd ik ook al gebeld of ik voor coach wilde spelen, ergens bij een educatieproject. Vroeger noemden we dat gewoon ‘muziekleraar’, maar ik heb het al vaker gemerkt: tegenwoordig moet je een coach zijn wil je nog enigszins serieus worden genomen. Je hebt ze in allerlei soorten en maten, zoals een lifecoach, zangcoach, budgetcoach, loopbaancoach en lifestylecoach, waarvan die laatste zich recent al heeft ontpopt tot lifestyledeskundige. Maar voordat je dat bent….

Slaan we niet een beetje door met al die coaches? Ik vraag me af of ik er überhaupt wel een wil zijn. Er zijn namelijk geen richtlijnen voor en dus mag iedereen zich zo noemen. Opleiding of niet. En dat laat menig coach zich geen tweede keer zeggen. Maar coaches, die horen wat mij betreft enkel en alleen thuis in de sport. Ze staan langs de zijlijn te juichen en mee te zweten, brullen van alles het speelveld in om ook nog maar het gevoel te hebben enige invloed te kunnen uitoefenen op een eventuele overwinning, net zoals ik vroeger dacht dat het hielp om zelf te springen wanneer ik Super Mario Land op de Nintendo speelde en hem middels de B-knop op mijn afstandsbediening een gevaarlijke schildpad op de weg moest laten ontwijken. En nu zien we ze overal. De hele wereld is een voetbalveld geworden met onopgeleide, schreeuwende, maar vaak nietszeggende coaches langs de zijlijn. De bekendste zijn natuurlijk die in de jury van The Voice of Holland. En bij mij in de straat alleen al vind je een vitaliteitscoach en een paar deuren verder een gelukscoach. Ik heb zelfs gehoord dat de overbuurvrouw de ambitie heeft een gezinscoach te worden.

Al fietsend denk ik na over mijn lezing en grinnik alleen al bij het idee dat mensen daar serieus naar zullen luisteren. Ik stap vlak voor de Bijenkorf van mijn fiets. Er komt een man in oranje hesje op me af. “Zet uw fiets daar maar neer,” zegt hij belerend, al wijzend op een lege ruimte tussen de berg der fietsen. “En wat bent u,” snauw ik hem toe, “een fietscoach ofzo?!” “En of ik dat ben, mevrouw!” De man verheft zijn stem. “En u zet uw fiets NU daar neer!” Totaal verbouwereerd van dit plotselinge verbale geweld en met de staart tussen de benen druip ik af en duw mijn fiets braaf richting aangewezen plek. Ik kijk nog even om. De man in het oranje hesje staat met de rug naar me toe. Ik knipper driemaal met mijn ogen voordat ik geloof wat ik zie. Het staat met grote, zwarte blokletters op zijn rug gedrukt: fietscoach. Wel heb ik ooit.

Reacties