Sax and the Pretty.nl

10 dec 2013

Vooroordelen

Geschreven door Femke, in Columns

Ik loop op de salsa klanken af die uit het café midden op het perron vandaan komen en neem daar plaats op een bankje. Ik kijk door het raam naar binnen en zie een lange, slungelige jongen met een gezicht dat op blinde paniek staat, houterig bewegen op de muziek. Zijn danspartner, een drie koppen kortere maar wel drie keer bredere vrouw heeft een al even verloren gezichtsuitdrukking. Grinnikend kijk ik toe hoe ze zich beiden geen raad weten met het enorme lengteverschil. De jongen weet niet waar hij zijn handen moet leggen, zodat ze dan nu maar zeer onhandig op haar schouders rusten. Ook staat hij met zijn kont en bovenlichaam opvallend ver naar achteren, ruimte creërend voor haar enorme boezem die zich tussen hen in bevindt. Een bij voorbaat mislukte eerste date, zucht ik.

De muziek stopt; pauze. Iedereen haast zich naar de bar. Ik volg het stel en zie hoe zij zichzelf met moeite op een barkruk hijst. Hij buigt zich naar haar toe en begint haar, voor mij totaal onverwacht, te zoenen. Ik schaam me dood voor mijn gedachten, niks mislukte eerste date. Het stel kan gewoon niet dansen! Ik hoor iemand aan komen lopen en schrik. De brede, donkere gedaante komt recht op me af. Zijn kale hoofd is compleet vol getatoeëerd. Ik zet mezelf in de verdedigings-stand en friemel zo onopvallend mogelijk in mijn jaszakken op zoek naar iets bruikbaars, mocht hij erop uit zijn om mij te beroven of iets aan te doen op dit verder verlaten perron. Het enige wat ik tussen de snoep papiertjes, zandkorrels en bonnetjes in mijn jaszak vind, is mijn OV-chipkaart. Indrukwekkend. De man ploft met een diepe zucht naast me neer op het bankje. Hij trekt een blikje bier open en na een luidruchtig “aaaaaah” na de eerste slok kijkt hij opzij. “Zit er in dat koffertje?” zegt hij. “Oh, een panfluit meneer,” zeg ik, in de hoop met een flauw grapje zijn kwade bedoelingen de wereld uit te helpen. Hij geeft me een schuin lachje en vraagt me nogmaals, doch dringend, wat er echt in zit. “Maar effe serieus nah!” Ik vertel hem wat erin zit. “Oh man,” zegt hij. “Candy Dulfer, ken je die?” Ik knik braaf. “Heb je die wel eens horen praten?!” schreeuwt hij nu. Hij begint luid te lachen. Zijn lach buldert door het hele verlaten station. Vervolgens zet hij een hoge stem op en doet een perfecte imitatie van Candy Dulfer, jurerend bij de X Factor. “En weet je wat nog erger is?” zegt hij. Ik kijk hem vragend aan. “Als ze gaat zingen!” roept hij. “Nee meissie, dan denk ik: blaas jij maar op die toetah en hou verder je mond. Ik denk niet……..” Plotseling stopt hij. “Wat denk je niet?” vraag ik. Het blijft even stil, hij kijkt naar boven terwijl hij nadenkt. Uiteindelijk zegt hij: “Ik denk niet, dat zij ooit mijn vriendin wordt.”
Zo oordelen we met z’n allen de hele dag wat af. Vanavond nog zag ik de nieuwe Miss Nederland op tv. Totaal verbaasd keek ik hoe ze een bepaald liedje van Guus Meeuwis zong en vertelde dat een rake klap van een klasgenootje als dertien jarig meisje haar heeft gemaakt tot wie ze nu is, ondanks al het verdriet dat het met zich meebracht. Na al die ellende mag ze nu maar mooi op vele vlakken ons land gaan vertegenwoordigen. Juist ja. Nu deed ik het weer. Ik geef mezelf een standje: “Jij weet helemaal niets van haar, of van wat het inhoudt om Miss Nederland te zijn.” Trots op mezelf dat ik mijn leven beter. Op tv zijn ze inmiddels aangekomen bij het showen van de catwalk-skills. Miss Nederland heeft wél knots-knieën zeg.

Laat een reactie achter