Wat zijn er toch veel mensen geweldig….is dat een trend of doe ik misschien iets helemaal verkeerd? Sinds kort heb ik, in het kader van de afluisterpraktijken, de zieke verslaving om voor mij bekende en onbekende mensen te bespioneren op Twitter. Uiteraard veelal muzikanten en studenten in mijn netwerk of mensen die volgens hun uitgebreide profielbeschrijving daarnaast ook nog “iets anders in de muziek doen,” zoals arrangeren, lesgeven, coach zijn van, trainingen geven en een niet nader te noemen aantal bij-instrumenten bespelen etc. Dat alles, tegelijk. Tal van tweets worden per dag de lucht ingestuurd over alle te ondernemen activiteiten. We zijn ontzettend druk, druk, druk.

Maar we beginnen de dag met een filosofische quote zoals; “Life is about the people you meet and the things you create with them.” Zo, dat is lekker wakker worden. Tijd om te gaan, want er moet gecoacht worden. Iedereen mag zich “coach” noemen en dat laten velen zich geen tweede keer zeggen. Ik geef zelf vooral muziekles aan kleine kids, die vaak met lange gezichten de lesruimte binnen lopen en waarmee ik vooral bezig ben om ze op te vrolijken en te motiveren tot het af en toe eens uitpakken van hun saxofoon. Een coach niet, want die tweet een uurtje later dat het vandaag wederom “zo INSPIRING” was en iedereen was “eager to learn” en “I’ve had a blast!” Sowieso is alles “amazing!” en krijg ik bij het lezen ontzettende spijt dat ik er niet bij was (het was immers om de hoek!) en vraag ik me wederom af wat er met mij mis is aangezien ik zelf niet minimaal zes keer per dag totaal overdonderd ben van iets. Vervolgens een tweet met een foto erbij; een bureau overladen met papieren. Dat hoort er blijkbaar bij als je “nieuwe belangrijke trainingen aan het ontwikkelen bent.” … Hierna volgt vaak een reeks van retweets en/of de bedank-tweets waarin men andere twitteraars bedankt voor een gedeelde Youtube link die hun leven compleet heeft veranderd, recepten, concerttips of nog meer filosofische uitspraken. Dan is het tijd voor de tweet waarin wordt samengevat wat de persoon vandaag tot nu toe heeft moeten doen en nog moet doen; “er zitten te weinig uren in een dag,” en soms zelfs; “weekend…wat is dat???”
Het loopt al tegen etenstijd en ik ben benieuwd wat er op het menu staat. Al snel zie ik een foto voorbij komen als bewijsmateriaal bij de tweet over geroosterde kip, aardappeltjes uit de oven, gestoofde groenten, zelfgemaakte mayonaise en zelfs homemade tiramisu als nagerecht. Wat doe ik verkeerd? Wanneer ik enkel maar een dag mocht leven in het uit de tweets blijkende drukke bestaan van een van hen, dan zou ik nog net in staat zijn een blikje knakworsten op te warmen.
Tip: in deze Twitter-trend is het overigens not done om te klagen over het OV. Nee, klaag liever op een doordeweekse dag over twaalf uur met de auto onderweg zijn en tweet dan dat de reis, gezien het uitzicht van de prachtige landschappen op bijgevoegde foto, het helemaal waard was.
Sinds kort probeer ik een beetje mee te doen aan deze trend en tweet ik af en toe mijn mening over een flauw tv-programma of post ik een foto van mijn opgewarmde knakworsten. Dan krijg ik nog een beetje het gevoel dat ik ook iets te vertellen heb en voel ik me minder schuldig na een avondje “banken.” Ik ben namelijk best wel jaloers op al die mensen die zo geweldig zijn….op Twitter.