Je meent zo nu en dan een trend te herkennen, zet je er volledig vanaf omdat je van mening bent dat iedereen die eraan meedoet zichzelf compleet voor aap zet, om je er vervolgens, wanneer de trend alweer bijna op zijn retour is, juist volledig aan over te geven. Zo ging dat met Uggs, de afgrijselijke Birckenstocks die zich op een gegeven moment zelfs in het gifgroen en babyblauw in mijn kast bevonden en waarop ik stad en land afsjokte, de cowboylaars met punten die onder mijn wijd uitlopende jeans priemden, de bontkraagjas en zoals het er nu uitziet zal dit patroon zich in de nabije toekomst gaan herhalen in de vorm van gekleurde regenlaarsjes, die me bijna doen hopen op een paar fikse regenbuien sinds ik ze al een aantal weken keurig netjes opgesteld zie staan bij de entree van de Bijenkorf.

En dan de nieuwste trend: hoeden. Vergeet je nieuwe winterjas of enkellaarsjes, zonder hoed ben je deze herfst nergens. In het Spanje noemen ze zo’n hoed een Bolero, tevens een van de meesterwerken van Maurice Ravel, waarbij Bolero dan niet staat voor een hoed, maar refereert aan een Spaanse dans in langzame driekwartsmaat. Zelf noemde hij het stuk inhoudsloos en dat is precies hoe ik mij voelde toen ik voor het eerst mijn nieuwe bordeauxrode hoed van Supertrash op mijn hoofd zette en in de spiegel keek. Mijn haar piekte er aan alle kanten onhandig uit en net voordat ik besloot om deze trend aan mij voorbij te laten gaan, bedacht ik me. Ravel heeft indertijd een toelichting op zijn Bolero geschreven waarin hij uitlegt dat hij graag wil dat er geen misverstanden over zijn stuk ontstaan. Het moest duidelijk zijn dat het stuk een experiment was en niet beschouwd moest worden als een poging om iets anders te bereiken of meer dan dat, dan wat het nu bereikt. Dat is een flinke hersenkraker, maar het bracht mij in ieder geval naar de kassa, met de hoed onder mijn arm.

En zoals de Bolero nu een van Ravel’s grootste meesterwerken is geworden, is de herfsthoed nu al de grootste musthave voor deze herfst. De première in de Haagste straten laat nog even op zich wachten, maar ik mag hopen dat deze net zo succesvol wordt als die van de Bolero in 1928, waarbij de hoedjes na het klinken van de slotnoot door de Parijse concertzaal vlogen.